Mijn bevallingsverhaal !!!

Het begon allemanaal op de 26e van Januari, beetje ongesteldheidspijn die wel zeurend was... maar omdat ik een week daarvoor ook het zelfde heb gehad dacht ik weer aan een valse alarm, dus ik liet het gewoon gaan en deed gewoon alles wat ik normaal ook doe, ik was ondertussen helemaal kapot van de pijn die de hele tijd bleef door gaan, maar goed ik dacht woensdag heb ik weer controle bij de verloskundige en we zien het wel.

Eenmaal woensdag 28 Januari om 11 uur had ik afspraak bij de verloskundige, me man ging mee want zelf auto rijden ging niet meer en ik liep nog steeds met het zelfde pijn. Dus ik aan me verloskundige verteld en ik werd inwendig onderzocht, en ja hoor ik had 2 cm ontsluiting dus die pijn was niet voor niks. Ze had me ook op het zelfde moment gestriept en zei dat het van nacht of morgen ochtend gaat gebeuren en dat me man maar vandaag thuis moet blijven. Wij waren erg blij, maar op het zelfde moment begon me lichaam helemaal te trillen van angst. Mijn man had me gelukkig gerust gesteld en vroeg of ik nog kon lopen om naar de stad te gaan voor evt laatste dingen halen en om frisse lucht te nemen en zo makkelijk weeen opvangen.

Zo gezegd zo gedaan, en hierna naar huis gegaan. ik zou me weeen schrijven en de verloskundige zou om 16 uur langs komen. eenaam 16 uur en weer inwendige onderzoek gehad en nog steeds niks meer dan de 2 cm. dus de verloskundige zou weer om 20 uur langs komen want de weeen waren ook niet heftig en nog steeds erg onregelmatig.

Weer om 20.30 uur kwam ze weer langs en nog steeds helemaal niks. ik natuurlijk verdrietig want ik had veel pijn en omdat ik al 2 dagen daarvoor al mee liep was het extra zwaar, ik was dood moe en helemaal niet geslapen. Ik bleef wel de weeen opschrijven, maar naar mijn idee zou het nog niet gebeuren, me man werd helemaal gek van het wachten en liep alleen maar achter me rond thuis.. van en en en ???

Laat in de avond zei ik tegen me man van kom we gaan maar slapen, want het gaat echt niet gebeuren vandaag hoor en we zijn zo moe. nou eenmaal in slaap gevallen en om 2.30 uur in de nacht ongeveer werd ik wakker door de pijn die heftiger is geworden en wel snel achter elkaar. Dus ik dacht shit het gaat echt gebeuren denk ik. dus snel naar beneden gegaan, gelukkig heb ik de dag daarvoor alles schoon gemaakt thuis, maar moet alleen nog even kleine dingen opruimen, we hadden beetje chips en cola, fruit gegeten en hadden het niet opgeruimed, dus ik dacht ik ga alles thuis nu doen. en inderdaad ik heb echt alles thuis gedaan en tussen door de weeen opschrijven. het werd zo heftig dat ik tijdens een weee even moest stoppen met wat ik bezig was en snel rondtjes om de salon tafel en de eet tafel lopen en daarbij ook puffen. Het hielp wel hoor!!! en zodra een weee stopt weer snel aan de gang met opruimen. boven heb ik ook de was nog snel netjes in de kast gedaan en snel onder de doush geweest en gelijk toen ik uit de bad kamer kwam heb ik de verloskundige gebeld en zei dat ik het niet meer kon houden en dat ze mag komen, het was ongeveer 5.30 uur vroeg in de ochtend. Me man heb ik wakker gemaakt en zei dat het ging gebeuren, hij snel naar beneden gekomen om met mij de weeen op te vangen, want het werd zo heftig allemaal en heel snel achter elkaar dat ik niet meer kon adem halen tussen door. Helemaal in tranen zat ik op de bank en me man bij me.

Om 6 uur kwam de verloskundige aan, half dichte ogen... wij ook dood moe natuurlijk, maar goed. weer inwendig onderzoek en echt zo erg..... nog steeds bij dat stomme 2 cm ontsluiting, ik ging echt huilen van de pijn en ik hield het niet meer, wou snel een ruggenprik... dus de verloskundige heeft gelijk het ziekenhuis gebeld en zei dat ik nu gelijk moet gaan. me man ging snel tussen door even doushen en aankleden.

Wat moet ik verder zeggen? de verloskundige vertrok en me man nam me mee naar boven met veel moeite om kleding te dragen, dat ging zooooo erg want die weeen waren erg pijnelijk en snel achter elkaar. gelijk het ziekenhuis tas gepakt en we vertrokken. om 7 uur kwamen we aan, ik werd snel opgevangen gelukkig en aan de CTG scan gezeten gedurende een uur, tussen door verschillende mensen gehad met vragen enzo... moest me omkleden en hierna weer inwendige onderzocht en gelukkig 4 cm ontsluiting, me vliezen werden gebroken en kwam zo vieze geur van de vruchtwater en me kleine meid had in het water gepoept, dus gelukkig was ik al in het ziekenhuis. Er werd bij mij een infuus gebracht en om 9 uur werd ik gereden in me bed om de ruggenprik te krijgen, ik lag te trillen, niet van de kou, geen idee waarom eigenlijk, me man werd zo bang en zat me handen te kussen van schatje niet trillen, heb je het koud of ben je bang? hij was erg ongerust en gelukkig deden de artsen ook erg lief tegen mij, bij een wee stopten ze even met alles en er stond een verpleegkundige de hele tijd bij me en die ging mee puffen en zei wanneer een ween zou komen, ze was echt een schat.

Na het ruggenprik lag ik in me bed te lachen en te praten tegen iedereen, ook hierna kreeg ik weeenopwekkers via het infuus, maar daar merkte ik niks ervan, zag het alleen op het apparaat naast me hoe sterk ze waren. ik was wel dood moe en heb geprobeerd te slapen op me kamer maar ook niet gelukt. Er werd zelfs een bed voor me man gehaald, zodat hij ook wat kon uitrusten, me moeder kwam om 11 uur aan en we hebben samen gezeten op de verloskamer kamer.

om 14.30 uur werd ik weer onderzocht en ik had volledige ontsluiting van 9,5 cm en de ruggenprik werd stop gezet en het zou binnen half tot een uur uitwerken en ik zou hierna kunnen persen.

Ik lag 2 uur en nog steeds geen gevoel in me lichaam en ook geen persdrang, iedereen liepen zo in paniek om me heen van ja dat is niet normaal dat het zo lang duurt. de weeen kwamen zo hard aan en had ze erg in me rug. Omdat iedereen zo paniekerig om heen liep, drukte ik op de bel en ze dat ik perdrang heb. NIET DUS... ik voelde nog steeds helemaal niks. Al die tijd liep me moeder met tranen om me heen en ik eigenlijk ook, ik was dood bang en kon me niet meer rustig krijgen. Nou iedereen kwamen om me heen en ik mocht beginnen met persen.

Me moeder aan me rechter kant en me man aan me linker kant, ik ging al dood vanaf de eerste pers weee ik voelde niks, ik wilde alleen snel ervanaf zijn... 53 minuten heeft het in totaal geduurd. er waren erg veel mensen om me heen, geen idee wie en waarom, iedereen die hielp me met adem halen en puffen en me benen vast houden want dat ging ook al niet meer, ik begon te huilen en te zeggen dat ik het niet meer kon, ik werd helemaal blauw hoorde ik later en ik kreeg weinig lucht binnen vanwege me astma natuurlijk en de verdoving die niet volledig is uitgewerkt. Ik zag niks mee voor me en hoorde ook niks meer, alleen zorgen dat ik lucht binnen krijg en gewoon persen tot ik dood ga en ik zie het wel allemaal. ik kan het niet beschrijven, in woorden is het niet uit te leggen, ik was gewoon in een heel ander wereld. ik hoorde allerlei stemmen om me heen terwijl het in me ogen helemaal zwart werd, ik hoorde me moeder bidden en huilen en me man die zijn adem niet meer binnen kreeg door het tranen in zijn ogen en schreeuwen tegen iedereen van Hanin gaat dood doe wat voor haar en de rest die zegt ga door pers door snel en hard tot je kan. ik was tussen door paar keer flauwgevallen, gelukkig niet lang gewoon voor een seconde ofzo, ik voelde alsof me ziel uit me lichaam ging. Ook voelde ik het hoofdje naar buiten komen en weer naar binnen en dat maakt me sterk om nog harder te persen. eenmaal begon idereen te schreeuwen het hoofdje is bijna eruit pers hard, en zo voelde ik het hoofje naar buiten komen en op het zelfde moment voelde ik alsof me lichaam van onder helemaal breekt van de pijn. even seconde gestopt en nogmaals geperst en ze was er en lag ze op me borst.

Ik voelde haar op me bors en buik en ik schiet zo in heftige tranen en kreeg eindelijk lucht binnen. Na 10 minuten zag ik haar voor het eerst en me man en me moeder weer. Ook hoorde ik dat ik was ingescheurd en gehecht zou worden nu, na dat de moederkoek eruit kwam natuurlijk.

Ik heb mily aan me borst gelegd en lag een uur omdat iedereen erg snel weg moet voor een bevalling. we hebben met z'n allen gezeten onze kleine te bewonderen en ik zat met alle troep onder me nog, was echt vies gevoel, maar het kon me niet echt schelen. Hierna kwamen ze weer om Mily te controlenen, schoonmaken, kleertjes aan trekken. En ik mocht douchen gelukkig was echt een opluchting zo'n warme douch. Hierna werd ik gebracht naar de afdeling waar ik 2 dagen zou verblijven. Me man, moeder en ook me broer ging later in de avond weg.

Verder vond ik het ziekehuis helemaal niks en wilde zo snel mogelijk naar huis, ik was emotioneel erg moe omdat ik alleen was, behalf de bezoek tijden waren me ouders en me man bij me. kon erg slecht slapen en voelde me zo eenzaam. Zaterdag om 17 uur ging ik weer naar huis, gelukkig. thuis lag heel veel bloemen en kaartjes voor ons, de 3d oeivaar hing aan het raam en ik werd op straat al opgevangen door me buren die even snel naar buiten kwamen en later kwam de kraam zorg snel alles uitleggen en de rest van de dagen kwamen de voor 3 uur per dag, dat vond ik zat. ik heb zoveel mogelijk dingen geleerd wat betreft de verzorging en het voeden van me kleine.

Me bevalling was erg zwaar en viel erg tegen, maar ik heb Mily in me armen nu en dat is voor mij het hele leven waard.

Kusjes van ons,

Hanin, William en Mily